تعریف: ناامیدی، یک نوع سندرم حسی-حرکتی است که در آن مبتلا، برای مشاهده افق‌های روشن پیشرفت، دچار خطای دید می‌شود و به شیوه خائنانه‌ای فکر می‌کند حق دارد نسبت به گفته‌ها و کارهای مسئولین، بی‌اعتماد باشد. حتی ممکن است فکر کند که آن‌ها تصمیماتشان قضاقورتکی است و مملکت روی هواست که غلط می‌کند فکر می‌کند و قطعاً این فکرکردن‌ها کار بدخواهان است و همه‌چیز دراین‌ارتباط پیشاپیش تثبیت می‌شود. کارشناسان هنوز نتوانسته‌اند علت سایکولوژیک و سوسیولوژیک و اکونومیک خاصی برای احساس وقیحانه ناامیدی بیابند.
نشانگان: افکار فرد مبتلا به «ناامیدی به‌مثابه سندرم حسی-حرکتی» غریب است و با واقعیات ارتباط ندارد. مبتلا ممکن است با بی‌شرمی هرچه‌تمام‌تر، خواهان یک زندگی نرمال باشد و حتی برای شرایط متلاطم اقتصادی، انتظار تصمیم‌های مؤثر را داشته باشد و با شنیدن استدلال‌های دندان‌شکن: «ایشالا ماشالا دُرُس می‌شه حرف اضافی موقوف» احساس ناراحتی کند و سرش را بخاراند؛ گاهی ممکن است حتی پا را فراتر بگذارد و ضمن یاد کردن آبا و اجداد و برخی بستگان نسبی و سببی دنیا و مافیها، زیر لب از الفاظی استفاده کند که زبان از بیان آن قاصر است. مبتلا ابتدا دچار عصبانیت و مطالبه گری می‌شود ولی بعدها با تکرار: «چی فکر می‌کردیم، چی شد»، به مرحله مشاهده گری شاعرانه افق می‌رسد و دچار فاز بعدی ناامیدانه می‌شود. این عارضه در میان سرنشینان تاکسی‌های طول تاریخ دیده می‌شود. در حالت حاد، مبتلا حتی ممکن است کف خیابان را اشغال کند که این امر باعث وارد آوردن فشارهای شدید به اعضا و جوارح افراد تا حدود هشت درجه ریشتر می‌شود.
شیوه سرایت: ناامیدی جنبه اپیدمیک دارد و مسری است. سرایت آن به‌صورت القایی است و توسط دشمن از طریق دامن زدن کاذب به ناامیدی‌های مردم در فضای مجازی انجام می‌شود. مبتلایان ممکن است براثر القائات بدخواهان و دشمنان، اعتقاد پیدا کنند که شاخص فلاکت بالاست تا دیگران هم ناامید شوند و درنتیجه قیمت نان و گوشت و مرغ و تخم‌مرغ و اجاره خانه بالا برود و خشک‌سالی شود و شاخص امید به زندگی سیر نزولی پیدا کند.
درمان: متخصصان داخلی، برای درمان ناامیدی، واکسن‌های تولیدی: «همه‌جا امن‌وامان است و خیالت راحت» را به‌صورت حرف مفت و رایگان تولید کرده‌اند که با استفاده از زیرساختها و روساختهای غرورآفرین، به صورت تزریقی استفاده می‌شود که البته فرد باید موقع استفاده ناشتا باشد.
مدت ابتلا: ابتلا به این سندرم ممکن است سال‌ها طول بکشد. گاهی هر چهار یا هشت سال یک‌بار ممکن است موقتاً نشانه‌های آن برطرف شود ولی دوباره بعد از مدتی عود کند. کارشناسان از گسترش نوع جهش‌یافته‌ای از آن خبر می‌دهند که داروهای تزریقی حاوی اخبار و تحلیل‌ها و وعده‌ها و توپ‌وتشرها هم بر آن کارساز نیست. در این حالت ممکن است مبتلا مدام راه برود و با خودش تکرار کند: «عجب غلطی کردیم!»
