آن ثابت طریق گازانبر و لوله، آن سرگشته وادی خواب قیلوله، آن پیام‌بر اسرار نهانی، آن دائم‌الرقیب روحانی، آن دائم‌الکاندیدای ریاست، آن صاحب مواضع سفت‌وسخت در سیاست، آن وکیل 25 درصدی، آن مدعی لطف سرمدی، آن قاطع ریشه غیرخودی از بیخ، آن معتکف بر درگاه پوتین چون میخ، آن مدعی مدیریت جهادی، آن صاحب پرونده‌های کت‌وکلفت اقتصادی، آن مغروق بحر لاف‌وگزاف، صدرالوکلا مولانا استاد دکتر محمدباقر قالیباف، از اجله طریق هوانوردیه بود و بدان جهت تا بود، پادرهوا بود. صفات او به شماره نیامدی. گویند در ایام صباوت در جنگ به امیری رسید و به فرماندهی قرارگاه سازندگی رسید و به فرماندهی ناجا و چند جا رسید و عاقبت به صدرالوکلایی رسید. بااین‌همه پیوسته مریدان را گفتی: «دریغا که عمر، همه در بی‌مسئولیتی گذراندیم!» گویند در رمل و اسطرلاب سرآمد بود و فرمول 4 درصد رانت‌خوار و 96 درصد بدبخت از اوست که ثبت جهانی شد و مندلیف را خوش آمد و ارشمیدس از هیبتش لنگ انداخت. از کلمات اوست : «وادی اصولگرایی نو کنم و کف خیابان را جمع کنم و لوله کنم و گازانبر کنم و فلان کنم» و او را قطب فرقه گازانبریه لقب دادند، اعلی‌الله‌مقامه. گویند طرح امنیت اخلاقی را بنا نهاد و از قِبَل این طرح رعیت تا ناکجاآبادش امنیت اخلاقی داشت. مروی است که اهل ذکر بود. او را در بادیه دیدند که سربرخاک همی سایید و گفت: «یا ریاست... یا ریاست ...» و چنان ندبه می‌کرد که از حال می‌رفت و تا هاتفی به او قول ریاست نمی‌داد از پای نمی‌نشست و اگر بگویی هاتف فوق‌الذکر از فرط بی‌حالی عارف‌ها و روحانی‌ها به او این قول را داده، می‌گویم همچین بیراه هم نگفته‌اند. عبارات و کرامات او بیش از آن است که در حد آید. او را پرسیدند: «علم بهتر است یا ثروت؟» گفت: «ریاست جمهوری.» پس اصحاب او را گفتند: «در کرسی بلدیه تهران خاصیتی است و هرکه را آنجا گمارند، به ریاست جمهوری رسد.» چون این سخن شنید، گریبان چاک داد و به بلدیه رفت. سیزده سال به آواز بلند می‌گفت : «هرگز ندانستم که خدای تعالی با مشتی آب‌وخاک چندین نیکویی کند که با مو کرد وهم خوشگلم هم بورم، حتماً رئیس‌جمهورم.» گویند در این راه مواعید شگرف داد و گفت که اقتصاد را تا ثریا برم و دهانش کف کرد از فرط وعده‌‎ها که فرمود. از وی کلمات عالی نقل است. فرمود: «در یخچالو وای می‌کنیم» و: «فضای فجازی بد است» و از این قبیل گفته‌های نغز از او زیاد است. گویند در شهر سازندگی راست کرد و فرمود: «ده سال در شهر زیستیم و به چیزی جز برج ننگریستیم تا اسرارِ ما ز بالاییم و بالا می‌رویم بر ما گشاده گشت.» پس پروژه‌های گرد و قلمبه گرفت و در کوچه 6 متری برج راست کرد و پل صدر ساخت. نقل است که خاکی بود و می‌گفت ما جز خاک و زمین نخوریم و در این راه از وی کرامت‌های عجیب پدید آمد: چنانکه در تهران هر جا سبزه و درختی دیدی، به اشارتی قطع کردی و جای آن برج کاشتی و در تهران سبزه‌ای نگذاشتی مگر زیر پای ارباب‌رجوع. مروی است که در شهرداری کرت کرت اصحاب را نواخت و علی قدر مراتبهم متاع داد. گویند غم مردم می‌خورد و به عیسی شریفی نامی که از مریدانش بود نیز می‌گفت غم مردم بخورد و هر چه می‌خورد می‌گفت این غم مردمان است و کیسه کیسه زر بابت غم مردمان به متعلقه‌اش –ادام‌الله دیناراته- داد. در مراقبه! و محاسبه! از او کراماتی چنین بسیار است و چندان در این کار مستغرق بود که از دنیای دون و مردمانش یاد نمی‌آمد... روزی عیسی شریفی را پرسید به چه درجه‌ای رسیدی؟ گفت: «به استغنا». گفت: «خوب حالتی است دل قوی دار که اصل چیزها در دنیا همین استغناست.» پس به طرفه‌العینی بیست هزار میلیارد از درآمدهای شهرداری را غیب کرد و اصحاب را خانه به الهیه و به نیاوران دادی با چندرغاز قسط و جمله مریدان بی‌هوش گشتند از عظمت آن و هر که مخالفت کرد اجدادش جلو چشمش آورد...ابودردای دارقوزآبادی گوید: «در خلوت پیش او شدم. گفت: یا ابودردا! آیا جایی مانده که ما آنجا را آباد نکرده باشیم؟ گفتم: آری! فرق سر من. گفت: خدا تو را رحمت کناد که راست گفتی!» مروی است که اهل سیر و سلوک بود و پیوسته طی طریق کردی و دائم‌السفر بودی و به ده و شهر شدی و خیل خدم‌وحشم و عکاس‌باشی بردی و خاک بر چشم رقیبان پاشیدی. شبی پیری را به خواب دید که گفت: «یا باقر! هرکس به کرسی ریاست مجلس بسنده نکند لاجرم در حکمت و معرفت بر او گشوده گردد و به مسکو رود.» پس باقر روی به آسمان کرد و گفت: «الهی! این و اون را مسکو فرستادی و مرا نفرستادی. چه باشد اگر ما را حاوی پیام به دیدار پوتین لحظه‌ای مهمان کنی که ما معتمد نظامیم؟» نقل است که ماه‌ها جهد و چله‌نشینی کرد تا آخر به مسکو رسید. گویند چند روز به بادیه و شهر گشت و ریاضت کشید و بی‌خوابی و گرسنگی کشید و صد و سیزده پیر همراه خدمتش را کردند. یک روز یکی گفت: «یا باقر! بالاخره این کاخ کرملین از کدام سوست؟» باقر گفت: «کدام کرملین؟» گفت: «آخر تو مدتی است که اینجا آمدی و کرملین ندیده‌ای.» گفت: «مرا با آن چه‌کار؟ من به نظاره نیامده‌ام. بنده حاوی پیام ویژه برای رفیقنا و معبودنا برادر پوتین رضی‌الله‌عنه می‌باشم و آمده‌ام ایشان را زیارت کنم.» و نقل است جمله مریدان از بلاغت و فصاحت او متحیر بماندند و پشمشان ریخت و سرما خوردند و استامینوفن مصرف کردند از عظمت سخنی که او فرموده بود. نقل است که گفت: «به مسکو شدم، برف باریده بود و زمین تر شده بود؛ چنانکه عشق به برف فروشود و اگر پوتین به پایم نبود، سرما می‌خوردم و ندایی آمد که: تو خود پوتین داری، دیگر پوتین را چه‌کار؟» این بود که برگشتم و گروهی که مزخرف راه انداختن رو شناسایی می‌کنم و پدرشونو درمی‌یارم؛ یعنی: «ما را از ره مستقیم باک نیست و آنچه مراست از فضلم است» روزی درویشی او را دید، افسرده حال. گفت: «خواهی تا تو را بر ریاست الوکلایی نشانم؟» سر برآورد و گفت: «آری.» گفت: «از قانون چه دانی؟» گفت: «هیچ.» گفت: «از قاعده چه؟» گفت: «هیچ.» گفت: «سواد چه داری؟» گفت: «همین‌قدر دانم که چون یخچال را وای کنی، درو هیچ نیست.» گفت: «ای جوانمرد! تو ریاست دارالوکاله را با چنان وکلایی درخوری و بس!»
چون وفات یافت، او را در خواب دیدند و پرسیدند که حق‌تعالی با تو چه کرد؟ گفت: «پیام به دست من داد که به کرام‌الکاتبین برسانم و منهم اهل پروتکل نبودم و هرچه نشستم کرام‌الکاتبین راندیدم و گروهی سروصدا راه انداختن که همه‌شونو روی ترک موتور شناسایی می‌کنم.»
پس مریدان جمله از هیبت او از حال رفتند که تا بود کراماتی ازاین‌دست از او بسیار بود و ازاین‌جهت او را خالیباف گفتندی...