سال‌ها بعد مثلاً. تو نشسته باشی پای تلویزیون. صدایش را آن‌قدر بلند کرده باشی که تا کیلومترها آن‌طرف‌تر هم بتوانند صدای برنامه رفتارشناسی میمون‌های معبد الهه دورگا را بشنوند و انگار صدای من را نشنوی که ایستاده‌ام جلوی میمون‌ها و داد می‌زنم که سَرَم رفت کمترش کن، خونسرد بگویی که گرسنه‌ات است و : " ظهر شده؟!"
حتم داشته باشی که خودت بهتر از من یادت است که از ظهر گذشته و من یادم رفته باشد که مدت‌هاست همه‌چیز یادم می‌رود و زندگی برایم شده یک زمان حال بی‌پایان و تو یادت نرفته باشد که من مدت‌هاست همه‌چیز یادم می‌رود و زندگی برایم شده یک زمان حال بی‌پایان. آن‌وقت من یادم بیاید که ظهر لابد شده و توی آَشپزخانه بروم و کورمال‌کورمال کیسه قند را بردارم و خالی کنم توی قندان و برای هزارمین بار چای بیاورم و واکر را کنار بزنم و سینی را بگذارم روی میز و تو بگویی که نمی‌خوری و چقدر چای بخوری و به واکر من چکار داری.
آن‌وقت من قندهای قندان را خالی کنم توی فنجان چایم و تو فنجان را از دستم بگیری و دست‌هایت بلرزند و همه‌اش خالی بشود توی سینی و بگویی:" خانم برایت بد است، قندت می‌رود بالا" و بگویی:"قرصاتو خوردی؟" و انگار یادت رفته باشد که مدت‌هاست همه‌چیز یادم می‌رود.
مثلاً من هی بترسم که دیر شده و بترسم که ظهر شده و لباس بپوشم و بگویم دارم می‌روم مدرسه دنبال بچه‌ها و تو حتی حوصله نکنی که بی‌حوصله بپرسی:" کدوم بچه‌ها" و بترسی که نکند در خانه را قفل نکرده باشی و من بروم بیرون و سرگردان کوچه و خیابان بشوم و من بترسم که جورابم گم‌شده باشد و بگویم که جوراب من را ندیدی؟ و یادم نباشد حتی که جوراب‌هایم را انداخته‌ام لای مرباها توی شیشه، گذاشته‌ام توی یخچال و بگویم :" بچه برای همچین روزهایی خوب است که بگردد جوراب آدم را توی تاریکی پیدا کند" و در رثای تنهایی والدین سالمند مرثیه‌سرایی کنم ‌و سطح گفتگو را تا سرحد دیالوگ‌های آبگوشتی سریال‌های ماه رمضان تلویزیون پایین بیاورم و تو جواب ندهی و دندانت را دربیاوری و با فکر این‌که حالا بعداً می‌خواهیم چه خاکی به سرمان کنیم با سوهان ناخن بیافتی به جانش. من بگویم: "نکن آقا! نکن... می‌ترسم آخرش خودتو بکشی... پاشو دستاتو بشور می‌خوایم چای بخوریم." تو بگویی: " خانوم چیکار به سوهان کشیدن من داری؟ با این دندونا نمی‌تونم غذا بخورم..." و وقتی ببینی که من دارم همینجور به خودم می‌پیچم و دوباره از جوراب و لامپ و تنهایی حرف می‌زنم یقه میمون‌های الهه دورگا را ول کنی و به یادم بیاوری روزهایی را که بقیه هم مثل خودمان تنها بوده‌اند و از اینکه روزی – روزگاری کسانی دستکم تنهاتر از خودمان بوده‌اند، از روی رضایت لبخندی بزنی بلکه من ذوق کنم و بنشینم و از صرافت بیرون رفتن بیافتم. من بگویم از این‌که دیر شود می‌ترسم و تو موج ترسیدن را عوض کنی ودوباره به آن روزها بکشانی که همه از دست‌هایشان می‌ترسیدند و از در می‌ترسیدند و از دیوار می‌ترسیدند و از نفس کشیدن همدیگر می‌ترسیدند و از نفس نکشیدن همدیگر می‌ترسیدندو از این‌که به تعمیرکار چاه فاضلاب تلفن کنند و بیاید یا نیاید و امروز و فردا کند یا نکند می‌ترسیدند و از روزهایی که نکند نگذرد و همینطور کش بیاید و بماند می‌ترسیدند و اما خدارا هزارمرتبه شکر تمام شد... آن‌وقت یک‌دفعه سکوت کنی و از چاه فاضلاب بیایی توی خانه خودمان و یادت نیاید که راجع به آن روزها حرف می‌زنی یا راجع به امروز...
و من نگاهت کنم و یادم رفته باشد که همه‌چیز یادم می‌رود و تو نخواهی که یادت بیاید که من یادم رفته که همه‌چیز یادم می‌رود. می‌گویم تا تو دستت را بشویی، منهم بروم آشپزخانه چای بریزم و تا بروم و کورمال‌کورمال دنبال چای و بچه و جوراب بگردم، تو وقت کنی که دوباره امروز و فردا را مرور کنی و یادت بیاید که امروز دوباره تلفن بزنی فردا یکی بیاید لامپ آشپزخانه را که سوخته عوض کند. شاید به آن "یکی" بگویی که: ببخشید، می‌شه بی‌زحمت این دندونارو هم برام سوهان بکشین؟ دستام می‌لرزه، خوب نمی‌تونم... از کار وزندگی افتادم... بی‌زحمت قبل و بعدشم دستاتونو بشورین... هی بشورین... هی بشورین...