صبح را با خبر سکته قلبی برادر شوهرم و احتما ل7 درصدی زنده‌ماندنش شروع کردم. (الآن حالش بهتر است.) با هزار زحمت، سه‌تا بلیط فیلم متری شیش و نیم ساخته سعید روستایی را برای سأنس10 شب سینما بهمن جور کرده بودیم. می‌گفتند به احتمال زیاد بعدها اکران نمی‌شود و ما هم نمی‌خواستیم از دستش بدهیم. سوار مترو شدم. 9ونیم یعنی حدود 4 ساعت از شب رفته، رسیدم ایستگاه میدان انقلاب که جابجا پسربچه‌های دستفروش روی زمین بساط پهن کرده‌بودند. زن میانسالی نشسته بود و لواشک می‌فروخت. یک پسر جوان هم وسط بچه‌ها ایستاده بود و داشت آهنگ زیبایی را با ویولن اجرا می‌کرد. همیشه فکر می‌کنم نوازندگان خیابانی انگار به فضای خاکستری کوچه و خیابان رنگ می‌زنند و حسی تازه را در محیط جاری می‌کنند و من به پاس لذتی که ازدریافت این حس می‌برم چیزی می‌پردازم ولی در آن فضا نمی‌دانم چرا از انعکاس دادن عملی این حس خجالت کشیدم و ترجیح دادم به وزن کردن خودم روی ترازوی پسربچه‌ای که داشت همزمان با توزین عابران درس می‌خواند اکتفا کنم! از ایستگاه مترو که بیرون آمدم پیاده‌رو غلغله بود. جماعت چندپشته سر صف بلیط‌فروشی ایستاده بودند و میانشان عده‌ای بلیط در دست فریاد می‌زدند و از بقیه می‌خواستند که راه را باز کنند و راه همچنان بسته بود و جز با مدد هل دادن و سقلمه باز نمی‌شد. هنگامه‌ای بود. اولش متمدنانه سر صف ایستادیم. بعد از چند دقیقه همراه جماعتی شدیم که آنها هم بلیط داشتند و می‌خواستند از گوشه و کنار خودشان را به جلوی در ورودی سینما بکشانند. با سیل جمعیت از پله‌ها بالا رفتیم. فکر کردم اگر یکی نتواند تعادلش را حفظ کند فاجعه روی می‌دهد. بدون این‌که بلیطمان را ببینند داخل شدیم. در آن هنگامه امکان کنترل بلیط نبود. سالن انتظار پر بود. مثل ماهی‌های ساردین بودیم که در قوطی گرفتار شده بودیم جماعت داد می زدند و می خواستند که در ورودی سینما را ببندند و در سالن را باز کنند. عده‌ای بلیط‌ به دست پشت در سینما ایستاده بودند و فریاد می‌زدند. جمعیت فشرده‌تر و فشرده‌تر می شد. فکر کردم اگر بهترین شاهکارهای تاریخ سینما را هم به نمایش می‌گذاشتند به این خفت و خواری برای دیدنش نمی‌ارزید و اگر می‌دانستم این‌طوری است اصلأ نمی‌آمدم. فکر کردم احتمالأ مسئولین توزیع بلیط، ظرفیت سالن سینما بهمن را با استادیوم آزادی یکی گرفته‌اند. در سالن باز شد و ما با موج جمعیت به سبک صندلی‌بازی به طرف صندلی‌های سالن هجوم بردیم (چون بلیط‌ها شماره نداشت.) هر صندلی خالی را که نشان کردیم یکی کنارش ایستاده بود و تا شعاع سه چهار صندلی آنطرف‌تررا می‌گفت که جای کسی است. بالاخره کنار دیوار نصیبمان شد که بایستیم. چند قدم آن‌طرف‌تر دو نفر فریاد می‌زدند و مشت‌و‌لگد حواله‌ی یکدیگر می‌کردند.عربده و فحش بود که در فضای شلوغ سینما پیچیده بود و به مرور با پیوستن یاران طرفین دعوا، محدوده‌ی دعواکنندگان هم رو به گسترش بود! جماعت آمدند و به هر ضرب‌و‌زوری بود سوایشان کردند. یکی آمد و گفت که بروید سالن 2، آنجا خالی است. ما به همراه انبوه مردمی که کنار دیوار ایستاده بودند هجوم بردیم به طبقه‌ی بالا، سالن 2. اینجا هم صندلی بازی بود و اینجا هم بالای هر سه چهار صندلی یکی نگهبانی می‌داد. من روی یک صندلی و همراهانم روی پله‌ها نشستیم.هنوز جابجا نشده بودیم که صدای فحش و دعوا از ردیف جلویی بگوش رسید. دختری برای دوستش جا گرفته بود و پسری گوش نکرده بود و آنجا نشسته بود. خوشبختانه! تساوی جنسیتی در عکس‌العمل‌های فیزیکی و واژگانی طرفین بخوبی رعایت می‌شد. دو نفری جیغ می‌زدند، به سر و دست هم می‌کوبیدند و فحش‌‌‌هایی می‌داندند که تن هر تنابنده‌ای را از عرق سرشار می‌کرد! دختر مثل قهرمانان پرتاب نیزه، با فریاد گوشخراش موفق شد طرف دعوایش را به قاعده چندمتر روی سر تماشاچیان چند ردیف جلوتر پرتاب کند و پسر هم موفق شد بلند شود و دسته موهای رقیب را به سبک شکنجه‌گران... (لابد ساواک!) بگیرد، پیچ و تاب دهد، بکشد و همزمان از خجالت او در ارائه‌ی بدترین فحش‌ها درآید! فیلم شروع شده بود و جماعت همچنان ایستاده محو تماشای زنده این صحنه اکشن بود!... با پادرمیانی برخی تماشاگران و مسئولان سالن غائله ختم شد و ما توانستیم در سکوت به تماشای فیلم بنشینیم. فضای فیلم بسیار تیره و خشن بود. به عریان‌ترین و تلخ‌ترین شکلی فضای زندان‌های مواد مخدر را به تصویر کشیده بود و به دغدغه‌های درگیران در روند تولید و توزیع و استفاده از شیشه وسایرمواد مخدر و نیز مأموران مبارزه با مواد مخدر پرداخته‌بود. نور زرد تیره و چرکی که تمام فیلم را دربرگرفته بود تلخی فضا را بیشتر منعکس میکرد. نفر کناری من و چند نفر از ردیف‌های جلویی با موبایل روشن سرگرم چک کردن پست‌های تلگرامی‌شان بودند، لابد با این هدف انسان‌دوستانه که نوری به چشم‌و‌چار اطرافیانشان بتابانند بلکه نقشی هر چند اندک در تخفیف تیرگی فضای فیلم داشته باشند!... فیلم تمام شد. اما به نظرم به تناسب جمعیت انبوه سالن مورد تشویق قرار نگرفت. همراهم پرسید چطور بود؟ گفتم خیلی تلخ بود. تلخ و خشن. سرتاسرش. گفتم مخاطب خسته و کلافه، در جامعه‌‌ای که بیماری از درودیوارش می‌بارد و خشونتش حتی در میان طبقه متوسط سینمارو برای دعوا بر سر صندلی متجلی می‌شود نیاز دارد که ذهنش دستکم در ساعات فراغت نفس بکشد و از خشونت‌های زندگی روزمره فاصله بگیرد، حتی اگر در حد حسی باشد که از طریق شنیدن ویولن آن نوازنده خیابانی به او منتقل می‌شود. چنین فیلم‌هایی این حس را از او دریغ می‌کند و چند برابر آشفتگی را که پیش از تماشای فیلم داشته به او منتقل می‌کنند... گفتم مردم گناه دارند... خسته بودم، خسته‌تر از صبح، وقتی آن خبر را شنیدم...