گیومه! چند کلمه‌ای از تو خواهم گفت. از تلخ‌ترین احساسات آدمی در عرصۀ پهناور جاده‌ها و گردنه‌های کوفتی. در آدمی صفتی است که اسمی بر آن نیست. شاید بتوان آن را حماقت یا حتی شجاعت نامید. صفتی که تو را وامی‌دارد سه روز تعطیلی را با ماشینت بیای شمال، به خانۀ ما. گیومه! تو را دیدیم. دودآلود و خسته. گویی از جهان مردگان بازگشته بودی. آن وقت به حرف آمدی و نخستین عبارتی را که از غرور انسانیِ سزاوار تحسینِ یک مرد حکایت می کرد بر زبان راندی: "آنچه من کردم باور کن دور از جان هیچ الاغ احمقی نمی‌کرد." این عبارت، شریف ترین عبارتی است که می شناسم و ازمصائب بشری پرده برمی دارد. از سفر سیزیف‌وار انسان‌ها در بین التعطیلین. از مصیبت تشنگی و گشنگی و خستگی و سایر نیازهای انسانی در جاده‌ای بی‌انتها. بعدها واقعه را برای ما نقل کردی.
تابستان بود. تو گیرکرده بودی توی ترافیک جاده چالوس، لامصب. نیمه شب راه افتاده بودید. از همان اولش حتی توی همت هم همین‌طورکیپ تا کیپ ماشین بود. بعد از بیست ساعت جاده‌نوردی، رسیدی، در حالی که به آبا و اجداد چالوس و جنگل و تعطیلات و طبیعت و زمین و زمان لعنت‌های آب‌دار نثار می کردی و بستگان سببی و نسبی جاده را دراز می کردی... این حرف‌ها بی‌شک زشت بود و غیر قابل چاپ ولی متأسفانه فیزیولوژی و ذهن و روح و جهاز هاضمۀ آدمیزاده به گونه‌ای است که در لحظات بیهوشی و مدهوشی زشت و زیبا نمی‌شناسد. حتی باجناقت هم که به نظرت ابلهی بیش نیست حاضر نشده بود بزند به دل جاده. گفتی:" دردمندانه در فکر همسرم بودم که مجبورم کرد به این سفر بیایم." این نکته مدام در ذهنت می‌درخشید و تصاویر دیگر را می‌سترد. به او گفتی:"بابا مگه نذر کرده بودیم؟ مگه از خونه بیزار بودیم بیایم مسافرت؟ خانوم اصلاً هی تو گفتی بیایم مسافرت..." و او پاسخت داد:"آره، اصلاً همیشه تقصیر منه... مثلاً تو هیچ اصرار نکردی که بین‌التعطیلینه بریم مسافرت... اصلاً همه نفهم هستن و فقط تو خودت می فهمی..."
این را بارها و بارها تکرار کردید، دیالوگ‌هایی سطحی که بیشتر مناسب سریال های دوزاری سیمای جمهوری اسلامی یا در خوشبینانه‌ترین حالت سریال‌های آموزندۀ جم تی‌وی است.
تو به همراه میلیون‌ها ماشین دنبال کامیونی افتاده بودی که دودهای لوله‌اگزوزش را سخاوتمندانه نثار زمین‌و‌زمان می کرد. این‌که از دود شهر فرار کرده‌ای تا گرفتار دود کامیون شوی سرگذشت غمبار سفرهای بین‌التعطیلینی قرن ماست. بیهوده می‌کوشیدی در کنار جاده منظره‌ای، چیزی پیدا کنی و بایستی ولی تا چشم کار می‌کرد فقط برٌبیابان بود و چادر مسافرتی و قلیان و پوست تخمه و خربزه و کیسه فریزر. در این میان مدام صدای فرزندانت توی گوش و مغز و سایر اعضایت طنین‌انداز می‌شد که:"بابا چرا نمی‌رسیم؟" دهنت خشک بود و ببند اون رادیوی لامصبو و اینقده با اون گوشی وامونده‌ات ور نرو. مرده‌شور این تلگرامو ببره...
به ما گفتی: "چیزی نمانده بود که تسلیم شوم و خرخرۀ اولین آدمی‌را که بین التعطیلین اختراع کرده بجوم. نفرین به این ابرها و آسفالت‌ها و سنگ‌ها و خاک‌ها و ماشین‌ها و نفرین به جاده و زباله وهر چه در آن است و نفرین به سفر که هر چه کرد او کرد. فرمان را رها کردم. خانم هایده داشت در اتومبیلی می خواند و از مستی گله می‌کرد که درد منو دیگه دوا نمی‌کنه..."
ولی گیومه، از تو چه مانده بود؟ ما تو را زنده یافتیم، اما کلافه و خسته و تشنه و گرسنه. تنت تابلوهای:"صبحانه تمام شده" را پشت پنجرۀ رستوران‌های بسته از یاد نمی برد. آن صاحب رستوران سنگدل بر ذهن و روح و معده و جهاز هاضمه‌ات داغ نهاده بود. تو ماجرای شگفت‌آورت را خرده خرده فاش می‌ساختی و من ضمن این قصه‌گویی شبانه تو را در نظر می‌آوردم که پشت خط پایان‌ناپذیری از ماشین‌ها پشت تونل کندوان با شکمی خالی و قلبی مطمئن و روحی آرام و باکی نصفه - نیمه از گردنه بالا می‌خزیدی و مدام نیم کلاج می‌گرفتی و بوی لنت ترمز را با شکیبایی به مشامت می‌ریختی، هر چند دقیقه با ترس به عقربۀ بنزین خیره می‌شدی، با نوک انگشتانت روی کاپوت ماشین ضرب می‌گرفتی و با سخت‌کوشی لاک‌پشتی اتومبیل می‌راندی، وجب به وجب. هنوز 60 کیلومتر به مرزن‌آباد مانده بود. 60 کیلومتر چیزی نبود، تو این را می‌دانستی. اما این را نیز می‌دانستی که حتی در 50 متری شهر نیز با این ترافیک، رسیدنت تا پهنای ابدیت کش می‌آید...
تو نکته‌های عجیبی را فاش کردی. گفتی که به ماشین جلویی می‌گفتم:"هی جانمی! یک تلاش دیگر! سعی کن بروی!...از آن وانت‌های اصیل بود، آنها که راه خود را شده با چپه کردن ماشین‌های جلویی می‌جویند و به پست سری‌ها راه نمی‌دهند و نگاهشان به دنیا و مافیها از سر استغنایی عارفانه وبی شک از سرِ فرزانگی است!..." بوق زدی که برود کنار تا رد شوی، به او گفتی که شعورش محو شده است، بسیار محترمانه. وانت همان وسط جاده ایستاد. پیداست که جوش آورده بود. بوی لنت ترمز در فضا پیچیده‌بود. دو طرف جاده پر بود از ماشین‌هایی که سخاوتمندانه کاپوت‌هایشان را بالا زده بودند و تا آمدن خودروی امداد، تا فیها خالدون‌شان را در معرض تماشای رهگذران گذاشته بودند. چند نفری داشتند در کنار جاده با آهنگی سطحی، با بی‌ملاحظگی هر چه تمام‌ترمی‌رقصیدند و عده‌ای نیزبا غفلت تماشا می‌کردند. اما تو گیومه! درنگ را جایز نشمردی. تو جدی‌تر از آن بودی که لحظات تلخ انتظار و ترافیک را با ابتذال و بی‌تفاوتی طی کنی. نیم نگاهی کردی، با بدبختی از میان خیل ماشین‌های گذری که از شانه خاکی می‌رفتند و خاک را روی صورت و حلق دیگران سرازیر می‌ساختند راهی برای خودت باز کردی. در این میان تو راز عجیبی را بر من فاش کردی: "می‌دانی، از همان ساعت دوم دشوارترین تلاشم این بود که به دو طرف جاده چشم بدوزم و دنبال دستشویی بگردم. واقعیت تلخ آن‌که تعداد دستشویی‌های بین‌راهی، کفاف مسافران را نمی‌داد و این وضع بیش از اندازه ناامیدم می‌کرد. به صندلیم چنگ انداخته بودم بلکه فرج بعد از شدتی حاصل شود. می‌بایست فکرم را جای دیگری متمرکز کنم تا همت رانندگی داشته باشم. اما افسوس... مغزم در اختیارم نبود. آن را با خیال تحلیل فلسفه استعلایی در برابر اندیشه هایدگری اپیستمولوژیک بر سر شوق آوردم تا شادمان از تفرجی رویایی با گامهایی بلند و خیالی در دود و فشار فکر کند. اما دیری نمی‌پایید که پرندۀ خیالم بر پاره‌ای نیازهای فیزیولوژیکم می‌نشت، گویی با فلسفۀ استعلایی هایدگری سر ناسازگاری داشت. همه جای جاده را کاویدی ولی دریغ از یک روزن و نشانی از دری باز. هیچ امیدی نداشتی. می‌گفتی که اینام از شمر بدترن. شمر لااقل دیگه در دستشویی رو روی مسافرای توی جاده نمی‌بست. و گفتم:آری. چه می توانستم بگویم در تسلای وجودی که در حسرت یافتن سرپناهی امن رقص پا کرده و کمرش را به هر سو جنبانده‌بود؟ تو تنها نبودی. تا چشم کار می‌کرد ماشین بود و آدم‌هایی که از ماشین‌ها پیاده می‌شدند و سرگردان در چشمخانه هر طرف را جست‌و‌جو می‌کردند و رقص پا کنان به هر طرف می دویدند.
عاقبت ششمین ساعت بود که کورسوی امیدی دیدی و عطرش را به مشام کشیدی. یکی فریاد زد:"رستوران جلویی در دستشوییش بازه." چرخی زدی و نگاه داشتی. همه کسانی که آنجا بودند گریستند، هم را در آغوش گرفتند و روی هم را بوسیدند، با رعایت کلیۀ جوانب البته. دستشویی را نشانه رفتی که زنده بود و پویا با صفی طولانی از خیل آدمیان مشتاق در اطرافش...
روزی اندیکاتورنویسی به من گفت: می دانید؟ گاه هنگام کار و تماشای تلویزیون عرق می‌ریزم، چون به باد کولر حساسیت دارم و روشنش نمی‌کنم. جای خالی دندان‌ها امانم را بریده و باید ایمپلنت کنم اما از این خراب‌شده دیگر نمی‌روم... او با همۀ پشه‌ها و کاغذها و ساختمان‌ها و آشغال‌ها و تلویزیون‌های روی زمین شهرش پیوند عشق بسته بود. مرد جسور او بود، او که در روزهای تعطیل پای تلویزیون دخیل‌ می‌بست و تخمه می‌شکست و به فرزندانش که می‌گفتند: "بابا بریم یه جایی"، چشم غره می‌رفت تا بعد از آن مجبور نباشد توی جاده مدام بگوید:"خانوم شما بودی که اصرار کردی، وگرنه اصلاً شمالمون چی بود؟"...
(انتشار یافته در خط خطی،شمارۀ 72 و 73)