جای پا
جای دو جفت کفش روی برف‌‌های یخ زده‌ی مانده از چله‌ی زمستان کنار هم در ملائ عام: یکی مردانه و دیگری زنانه‌ی پاشنه‌سوزنی، با معقول فاصله‌ای آن‌قدر که قضیه بیخ پیدا نکند. پاشنه‌سوزنی به کفش مردانه می‌گوید: "به جای این‌که تخت و بخت بشینی این وسط، پاشو یک کاری بکن. همه‌ی کارام مونده. شب عیدی هزارتا کار دارم." و به خواننده‌ی عزیز که به جای هر کاری دارد تعداد کارهای گفته شده در جمله‌هایش را می‌شمرد چشم‌غُرٌه می‌رود. دیگری می‌گوید: "چشم"، و دردمندانه، سرش را می‌کند توی روزنامه‌ای که همان دقیقه از آسمان به همراه مقادیر معتنابهی پوست پرتقال برایش نازل شده‌است. کفش پاشنه‌سوزنی نگاهی به دور‌و‌بر می‌اندازد و می‌گوید: "این سرمای لامصبم که انگار تمومی نداره، یکی نیست یک کلمه با آدم حرف بزنه دل آدم باز شه"... و زیرچشمی به دیگری نگاه می‌کند که دردمندانه در حال خواندن آگهی شینیون آفریقایی ویژه‌ی ایام عید سالن شهین جون است...
در جست و جوی شام از دست رفته
می ترسد. ازحک شدن یک پاشنه‌سوزنی دیگر چند قدم آن‌طرف‌ترمی‌ترسد. از ترافیک جاده‌ی چالوس می‌ترسد. از کوچک شدن و درهم‌ریختن فیزیکش می‌ترسد. از شیشه‌ی شکسته‌ی درِ دستشویی آن‌هم در این شب عیدی می‌ترسد. از لکه‌های روی دیوار می‌ترسد. از بدقولی‌های زهرا خانم برای خانه‌تکانی شب عید می‌ترسد. دیگری به حرف می‌آید:" حالا شامو چیکار کنیم؟!" و با آه و سوز و قار و قور به پاشنه‌سوزنی نگاه می‌کند که با گرم‌تر شدن زمین به مرور کوچک و کوچک‌تر و دور و دورتر می‌شود. اینست که به فکر چاره می‌افتد. می‌گوید:"خانوم هی گفتی یه جایی بریم، اینم نتیجه اش... معقول برای خودمون وجود نداشتیم و زندگیمونو نمی‌کردیم... خیالمون راحت بود که هیچ جایی هم حک نشده‌ایم. منو بگو عقلمو دادم دست تو." پاشنه‌سوزنی می‌گوید:"اینم جای تشکرت... اگه به اصرار من نبود که تو اصلاً وجود نداشتی حضرت آقا... به جای این‌که تخت و بخت بشینی این وسط سر من غر بزنی پاشو یه کاری بکن... همه‌ی کارام مونده. شب عیدی..."و یادش می‌آید که این‌را در بند اول گفته و اگر دوباره بخواهد تکرار کند ماجرا می‌تواند تا ابدیت کش بیاید. هول می‌شود. چپ‌چپ به خواننده نگاه می‌کند و می‌گوید:"مگه تو خودت کار و زندگی نداری سرتو کردی توی زندگی اونای دیگه؟!" و نویسنده بناچار می‌رود سراغ بند بعدی...
ننه سرما
گرما دیرتر به اینجا رسیده و او، هنوز سرش شلوغ است. دور و بر را نگاه می کند. جای پایش هنوز این‌جا و آن‌جا روی زمین دیده می‌شود. جای امیدواری هنوز هست.کاش لااقل لایه‌ی ازن این‌قدر زود سوراخ نمی‌شد، کاش زمستان تا ابدیت ادامه پیدا می‌کرد. کاش دریاچه‌ی ارومیه به این زودی خشک نمی‌شد. کدام احمقی این وقت روز توی بیابان آتش روشن کرده؟ پدرسوخته‌ها نمی‌گویند هوا گرم می‌شود جای پاها آّب می‌شوند عمو نوروز راه را گم می‌کند؟! ننه سرما! تو که این‌قدر بی‌ادب نبودی. عفت کلام داشتی لااقل. آرام باش و بگذار نویسنده کارش را بکند. دِ آخر دلم به حال آن گنجشکی می‌سوزد که روی شاخه ها با استشمام بنزن ناشی از احتراق ناقص موتورها، بی تاب می‌شود ( به نقل ازحسین پناهی، ر.ک به تلگرام). لااقل می‌گذاشت عمو نوروز می‌آمد و آن‌‌وقت احتراق می‌کرد. جای پاها دارند محو می‌شوند. این‌جا و آن‌جا میان چمن‌ها چند گل وحشی روییده است. ننه سرما ترس برش می‌دارد. غلط می‌کنند محو شوند و برویند، آن‌هم به این زودی. انگار زمین دارد نفس می‌کشد. غلط می کند نفس بکشد. مگر هرکی-هرکی است؟ نه این‌که فکر کنید به خاطر خودم می‌گویم ها! قلب کوچکم از درد و رنج آن موش کور کوچولو که مجبور می‌شود با آمدن بهار از لانه‌اش بیرون بیاید و در کوچه و خیابان سرگردان شود به‌درد می‌آید و از غمی خون‌بار لبریز می‌شود. از یادآوری این‌که آن خرس قطبی بیچاره بیدار و سرگردان می‌شود قلبم تا فشار حدوداً 14/27 درجه‌ی اتمسفر فشرده می شود... بلبل‌ها می‌خوانند. ننه سرما با خودش فکر می‌کند که این‌ها از کجا پیدایشان شد؟! نرند یا ماده؟!... با خودش فکر می‌کند که احتمالاً خواندنشان خالی از اشکال نیست. صدایی می‌گوید:"مرد! یه فکری بکن، شب عیدی همه‌ی کارام مونده." ننه سرما با خودش فکر می‌کند این جمله را قبلاً هم جایی شنیده است. هر چه فکر می‌کند یادش نمی آید کجا... این است که خودش را جمع و جور می‌کند و می‌گوید:"حالا هرجا... مهم نیست" و به خواننده‌ای که می‌خواهد با یادآوری سرگذشت جای پاها در دو بند اول اوقات ننه سرما را تلخ کندچشم غره می رود... برف‌ها آّب می‌شوند، زمان می‌گذرد، تحویل سال نزدیک می‌شود، ننه سرما لخ لخ کنان به طرف خانه‌اش راه می افتد و زیر لب می گوید:"شب عیدی همه‌ی کارام مونده!"...

(انتشاریافته در ویژه‌نامه‌ی نوروزی مجلۀ خط‌خطی)