در زندگی این‌روزهای ما، شاید نگاه نوستالژیک به خیابان درازی جا داشته باشد که هرروز زنی با زنبیلی از آن می‌گذرد؛ زنبیلی که چیزهای خریداری‌شده در آن داخل کیسه‌های پلاستیکی نیستند. این‌روزها که مقارن ١٥خرداد، روز جهانی محیط زیست است، سخن‌گفتن از حفاظت محیط‌زیست در برابر کیسه‌های پلاستیکی و ظروف پلیمری، همان‌قدر برای اکثر عزیزان شنونده قابل‌درک است که مطالعه کتاب سنجش خرد ناب کانت برای اکثر عزیزان خواننده. در٢٠ اردیبهشت سال ٨٨، شورای شهر تهران، در مصوبه‌ای شهرداری را موظف به کاهش مصرف کیسه‌های پلاستیکی در مراکز تابعه به‌ویژه فروشگاه‌های زنجیره‌ای کرد. می‌شد به این مصوبه جنبه‌ای ملی داد و تجربه کشورهای دیگر را به آن افزود؛ تجربه مالیات‌بستن بر کیسه‌های تجزیه‌ناپذیر، گرفتن پول بابت کیسه‌های پلاستیکی در فروشگاه‌های زنجیره‌ای، استفاده از پاکت‌ها و ظروف قابل‌بازیافت برای توزیع اقلام خوراکی و امثاله. این مصوبه، در ادارات تابعه شهرداری تهران، چندان تغییری در الگوی مصرف کیسه‌های پلاستیکی ایجاد نکرد (به‌خصوص بازارهای میوه‌وتره‌بار که جا دارد افتخار ِزدنِ رکوردِ مصرفِ کیسه‌های پلاستیکی را در کتاب رکوردهای گینس از آن خود کنند). سایر نقاط میهن عزیز و پهناورمان جای خود دارد. امروزه دو طرف جاده‌های برون‌شهری ما، مزارع پنبه‌ای را می‌مانند که بر سر بوته‌ها، جای پنبه، کیسه پلاستیکی بادآورده کاشته‌اند و در جنگل‌های گیلان و مازندران سفره نایلونی ٢٤ نفره پهن کرده‌اند! ازاین‌رو، حال که میزان پلاستیک‌های تولیدی در ایران بیش از ١٧٧ هزار تن تخمین زده می‌شود که معادل ٥٠٠ تن در روز است، جا دارد از مصوبه دوم اردیبهشت سال ٨٨ شورای شهر تهران یاد کنیم و تا شهرهایمان زیر بار کیسه‌های پلاستیکی مدفون نشده است، یاد آن را گرامی داریم. اصلا چطور است دوم اردیبهشت را «روز حماسه تصویب کاهش مصرف کیسه‌های پلاستیکی» بنامیم؟ جای دوری نمی‌رود. دست‌کم در تقویم، یک‌روز به افتخاراتمان اضافه می‌شود... .
انتشاریافته در روزنامۀ شرق)
