راستش نمی دانم این ادعا را که ما ایرانی جماعت شوخ طبع ترین ملت دنیاییم و در قدرت درک و خلق طنز سرآمدیم و ذهن هیچ بنی بشری به پیچیدگی ما نیست را از کجایمان در آورده ایم.کافی است با مثال نقضی با عنوان سریال"دِ آفیس"روبرو شوید تا دستتان بیاید این ادعا هم احتمالا در ردیف همان خودبزرگ بینی های ما ایرانیان متوهم است که خودمان را رکورد شکن تمامی"ترین"های عالم وجود می دانیم و نتیجه اش هم آن که دست آخر به کمتر از اداره جهان رضایت نمی دهیم!!اگر دست اندر کار طنز هستید(یا نیستید ولی به طنز علاقمندید)توصیه می کنم حداقل چند قسمت سریال"دِ آفیس" را ببینید.این سریال از 2005 شروع شده و همچنان ادامه دارد.دِ آفیس محصول آمریکاست که از شبکه ان بی سی به صورت هفتگی نمایشش داده اند ، از نوع درام – کمدی است و بارها کاندیدا و برنده جایزه گلدن گلوب و امی شده است.
ماجراهای این سریال در یک شرکت بسته بندی کاغذ می گذرد.آدمهای شرکت،شخصیتهای متفاوت و گاه متضادی دارند که زمینه ساز طنز کلامی و طنز موقعیت در سریال می شود.در شخصیت هر کدام ازاین آدمها جدا از رفتار و برخورد کُمیکشان ،سویه دراماتیکی هست که همدردی مخاطب را برمی انگیزد.مایکل،رییس شرکت،عاشق سخنرانی وطنز است.وانمود می کند به تمام هنرها آراسته است و بر اوضاع تسلط کامل دارد ولی همیشه به قول معروف:"خیط می کند". در عمق وجودش که بروید،می بینید تنهاست.به اندک دستاویزی چنگ می زند تا به ستیز با این تنهایی برود و این تلاشها معمولاً به پوچی و بیهودگی می رسدو طنزی تراژیک می آفریند.این طنز تراژیک در ارتباط با دیگر شخصیتها هم(به گونه های دیگری) هست.
این سریال، شبه مستند است و برای القای بهتر و واقعی تر ویژگی مستند گونه آن،در فیلمبرداری از یک دوربین منفرد استفاده شده است.وقتی آن را می بینید،احساس می کنید دارید یک فیلم مستند را نگاه می کنید.ماجرایی نمایش داده می شود و در خلال آن،شخصیتهای اثر،می نشینند و رو به دوربین برای تماشاگر از حس و یا نظر خود حرف می زنند.این اظهار نظرها،که با لحن خیلی جدی و حق به جانب و طبیعی بیان می شود،به طور معمول دربردارنده طنزی ظریف و شنیدنی است و مخاطب را غافلگیر می کند و می خنداند.
در بخشی از سریال، مایکل(رییس شرکت)می گوید:من اگر یک اسلحه با دوتا گلوله داشته باشم و توی اتاقی با هیتلر،بن لادن،و توبی(یکی از کارمندان شرکت)باشم،...جفت گلوله ها را به توبی شلیک می کنم.
در قسمتی دیگریکی از کارمندان در تشریح روحیه رزمنده و جنگجوی خودش می گوید:من از سلسله بزرگی از جنگجویانم.پدر بزرگ مادریم جنگجوترین مردی است که تا به حال شناخته ام.او در جنگ جهانی دوم 2 تا مرد را کشت و بقیه دوران جنگ را در یک زندان محلی بسر برد و ...پدرم در تمام زندگیش با فشار خون و چاقی دست و پنجه نرم کرد که خودش نوع متفاوتی از جنگ است...
سریال،مخاطب خاص را هدف قرار نمی دهد،نخبه پسند نیست،بی ادعاست،سریالی است که هر هفته از یک شبکه پرمخاطب تلویزیونی پخش می شود.بنابراین اینطوری هم نیست که در سرتاسر آن با یک طنز فاخر و درخشان روبرو شویم.افت و خیز هم دارد.بعضی وقتها سمت و سوی ملودرام آبکی پیدا می کند و از طنز فاصله می گیرد ولی در مجموع،طنز آن حسابشده و دقیق و برای نویسندگان آثار طنز الهام بخش است.البته بخش مهمی از اشارات و کنایات سریال،به مکانها،شخصیتها،ماجراها ،فیلمها و خلاصه پدیده هایی ارجاع می دهد که خاص فرهنگ روز آمریکایی است و برای مخاطب بیگانه ناآشناست ولی این نکات آنقدر نیست که لذت تماشای سریال را از بین ببرد.
نکته پایانی این که در قسمتی از سریال،مایکل(رییس شرکت)به محدودیتهای طنز و طنز نویسی در جامعه خودش اشاره می کند و آرزو می کند روزی برسد که بتواند فارغ از همه خط قرمزها،طنازی کند.به یکی از کارمندانش تشر می زند که:"با ایدز نباید شوخی کنی"وبلافاصله رو به دوربین می گوید :" موضوعاتی هست که اهالی طنز مجاز نیستند با آنها شوخی کنند.مثل جان اف کندی،ایدز،هولوکاست.ترور لینکلن تازه این اواخر بامزه شد(و راجع به آن شوخی ساختند)و من آرزوی روزی را دارم که یک انسان بتواند در آن یک جوک خنده دار در باره ایدز بگوید.این ،یکی از رویاهای من است... "
مایکل به نمایندگی از نویسندگان سریال،خط قرمزها را هم به بازی و شوخی می گیرد و با رندی از آنها رد می شود .در عین حال به مخاطب ایرانی نشان می دهد که واقعاًمشکل طنز ما، چیز دیگری جز محدودیتهاست...